Kotka na rozpalonym blaszanym dachu

Kotka na rozpalonym blaszanym dachu jest sztuką Tennessee Williamsa, uważanego obok Eugene'a O'Neilla i Arthura Millera za jednego z najwybitniejszych dramaturgów amerykańskich. W 1955 roku otrzymał za nią Nagrodę Pulitzera. Williams portretował jednostki wrażliwe, nieprzystosowane, często psychopatyczne, żyjące w kręgu obsesji seksualnych i religijnych, skazane na klęskę w zetknięciu z brutalnym otoczeniem i naciskiem konwencji społecznych. Jego dramaty łączące naturalizm z poetycką symboliką, osadzone głównie w realiach amerykańskiego Południa, były wielokrotnie filmowane. Kotka na rozpalonym blaszanym dachu jest przejmującym studium zakłamania, osamotnienia, rozpaczy, nieumiejętności wyrażania i przyjmowania uczuć. Akcja rozgrywa się w rodzinie bogatego, apodyktycznego właściciela plantacji. Jego młodszy syn przeżywa właśnie silny kryzys spowodowany tragiczną śmiercią przyjaciela. Szuka ucieczki w alkoholu i odwraca się od żony, która za pomocą wszelkich środków walczy o jego miłość. W domu narasta napięcie, na każdym kroku dochodzi do nieporozumień i kłótni. Atmosferę „podgrzewa” rodzina drugiego syna, która liczy na przejęcie posiadłości ojca po jego śmierci. Chory na raka ojciec nie zdaje sobie sprawy z prawdziwego stanu swojego zdrowia. Konflikt kumuluje się, gdy z okazji jego 65-tych urodzin do domu zjeżdża cała rodzina. Uroczystość zamienia się w psychodramę, swoisty „koncert” fałszu, obłudy i wzajemnego obrzucania się oskarżeniami. Psychologiczna prawda postaci, prawdopodobieństwo sytuacji, poruszająca zgodność dramaturgii teatralnej z „dramaturgią życia” ciągle brzmią mocno i aktualnie. Sprawiają, że od lat ten dramat jest scenicznym przebojem, nic nie tracącym ze swojej niezwykłej siły.